Einddoel Kathmandu bereikt!

Dag 44, 18-09-2012

Opnieuw komt de regen met bakken uit de lucht als we opstaan. We moeten vandaag van Butwal naar Pokhara, ongeveer 200 km, maar ik speel met de gedachte om vandaag in 1 keer naar Kathmandu te rijden, 270 km. Ik heb niet veel zin om nu de bergen in te rijden met zo veel regen en in Pokhara de boel te drogen om morgen weer verder te gaan. Als ik dit tijdens het ontbijt vertel, geeft Harry aan met me mee te willen naar Kathmandu, omdat hij met zijn kapotte voorveren het erg zwaar heeft in de bergen.

Even later staan we in de stromende regen de motoren op te pakken en zijn al geheel nat voor we vertrekken. Later die dag horen we dat het sinds 1965 niet meer zo erg geregend heeft en ook niet zo lang. De moesson had al een paar weken geleden afgelopen moeten zijn.
We gaan op pad en vinden al vrij snel in Butwal de juiste weg die we moeten volgen. Het water staat in tussen al in mijn motorlaarzen. We vervolgen onze weg en zien erg veel gesteente op de weg dat van de bergen is gevallen. Een stuk verder zien we dat een stuk weg is weggeslagen, maar we gaan stug verder. Na ongeveer 110 km zien we een erg lang rij vrachtwagens en bussen staan. Ik dacht nog dat er wel wat te doen zou zijn, en dat was er ook. Toen we de vrachtwagens voorbij waren gereden zagen we dat de brug was ingestort; 'Wat nu?', dacht ik. Voor ons gelukkig, brommers en motoren mochten er over en dat was wel spannend. Eerst met het wegdek schuin omlaag en daarna steil omhoog om zo met een scherpe knik aan de overkant weer op de weg te komen. Wat foto’s genomen en we gaan verder op onze weg.

Een kilometer of 15 verder gaan we opnieuw de bergen in en treffen slechte wegen aan, slechtere wegen dan we tot nu toe hadden meegemaakt. Het is nu 80 % gat en de rest asfalt en modder, “een gatenkaas", riep Harry en voor de zoveelste keer moesten we stoppen om de voorveren van Harry weer uit elkaar te trekken. Weer even later opnieuw een erg lange rij vrachtauto’s en bussen en opnieuw vraag ik me af wat aan de hand is. Er lag een vrachtauto op zijn kant en alleen brommers en wij kunnen er langs op deze smalle bergweg. We vervolgen de weg en zien 20 km verder opnieuw een rij staan. O jee, wat nu weer? Vooraan in de rij gekomen zien we dat er een hele berg zand en steen van de berg is gevallen en de weg is geblokkeerd. Bulldozers zijn aan het werk om de weg weer vrij te krijgen, maar het is bijna dweilen met de kraan open, steeds valt er opnieuw een vracht zand en stenen naar beneden. Op een bepaald moment mogen de brommers en wij edoor en we starten onze motoren om verder te gaan en komen in de dikke modder. Als ik rechts naar boven kijk zie ik het alweer rollen en roep “Harry gas, geef gas man!” en ja hoor, ik was de laatste die er doorkwam, want de boel schoof weer dicht en de bulldozers gingen aan het werk. Hierna hebben we nog 4 x een aardverschuiving in de bergen gezien maar die waren minder heftig.

Met nog 20 km te gaan krijgen we weer moed, maar we worden nog getrakteerd op het slechtste stuk wegdek tot nu toe in Nepal en daar doen we dan ook dan ook wel 2 uur over. Eenmaal in Kathmandu gaan we op zoek naar het hotel, maar rijden ons vast in het centrum waar een feest aan de gang is en we moeten omrijden. Dit ging ook niet goed omdat 1 van de straten te smal werd voor mijn motor met koffers en ze eraf halen ging ook niet, omdat alle extra bagage eraan vastzat. Met ongeveer 40 toeterende brommers achter mij is het feest compleet. Harry kwam gelukkig terug en samen hebben we mijn motor gedraaid en kon ik een rondje maken terwijl Harry aan het eind van de straat op mij wachtte. Als ik hem weer zie, heeft hij net zijn motor weer overeind, omdat hij in stilstand van achteren is aangereden. Hij start de motor, maar tijdens de val heeft zijn tanktas de gaskabel uit de geleiding getrokken en zijn motor gaat als een dolle hoog in de toeren. Dus in alle drukte helm af, de kappen eraf en we krijgen het gelukkig weer in orde. Wat klungelen toch, zo dicht bij het einddoel.

Even later kunnen we verder en we komen richting van het hotel en zien Frieda al van verre staan te zwaaien, dit was een erg mooi moment. Jellie stond een stuk verder op de rotonde, omdat we ook van de andere kant hadden kunnen komen, ze hadden al een paar uur op ons staan wachten. Na Frieda en Jellie gekust te hebben heb ik mijn BMW ook een kusje gegeven omdat hij me veilig en wel hier naar toe heeft gebracht. We hadden geen droge draad meer aan het lijf en hebben 10 uur over 270 km gedaan. Na een heerlijk pilsje, een warme douche en goed eten in een gezellig restaurant hebben we een hele leuke avond gehad en konden zonder moeite slapen.

Het einddoel is bereikt.