Een dag van flink afzien

Dag 18: 23-08-2012

Het is 04.00 uur in de nacht en ik word wakker en voel me niet goed. Rillen van de kou en krampen in de darmen, 'foute boel' dacht ik. Een Paracetamol en een Imodium tablet en verder slapen. Om 07.00 uur gaat de wekker, 'het gaat wel' dacht ik, 'eerst douchen en ontbijten'. Het ontbijt was een flop, niks smaakte en of het nu aan mij lag of aan de keuze die er was; ik weet het niet. Na het ontbijt gaan we naar de grotten die op loopafstand liggen van het hotel. Het is nu al 8.30 uur, het is al erg druk en we staan in de rij om naar binnen te mogen. Binnen is het, buiten de drukte om, zeer de moeite waard; een labyrint van gangen die onder water staan. Met een bootje gaan we door de gangen en zien de mooiste, door de natuur en water gevormde, gewelven. Heel veel op bloemkool lijkende creaties en in miljoenen jaren gevormde punten naar boven en beneden, de namen ervan ben ik even kwijt.
Dan weer naar het hotel, wat was ik blij daar aan te komen! Gelijk maar weer naar de pot, opnieuw Imodium ingenomen en de motor opgepakt. 'Als dat maar goed gaat' dacht ik terwijl we wegrijden. Nog geen 4 km op weg of we worden al aangehouden door douane en politie. Ze vragen naar de passen, maar kijken alleen maar naar de motoren. We mogen verder en gaan de snelweg op, het is al veel te laat en we moeten nog zo’n 540 km. Op de snelweg krijg ik weer last van koorts en voel me helemaal niet lekker; ik ben dan ook vrij snel door mijn eerste 2 liter water heen, die in mijn camelbag zit. Op de automatische piloot rijden we verder terwijl ik vecht om mijn ogen open te houden. Even wat eten tussen de middag, Martin en ik nemen alleen rijst met Paracetamol en rusten even uit, met het hoofd op tafel. Een half uur later ben ik een ander mens en voel me beter, nog maar 340 km te gaan en het is intussen 43 graden. We rijden verder en weten intussen dat we op de tolweg niet hoeven te betalen, maar als we er afrijden worden we weer aangehouden; weer kijken ze alleen naar de motoren en niet naar de papieren. Aan een agent die een beetje Engels spreekt, vragen we waarom er zoveel belangstelling voor de motoren is. En dan wordt ons een heleboel duidelijk. In Iran mag men geen zware motor bezitten, (max 125 cc). Zwaardere motoren zijn alleen voor de politie en het leger. Vandaar dat we overal belaagd worden door mensen die alles willen weten over de motoren en, als het kan, er mee op de foto willen. Op de snelweg worden we vanuit auto’s gefilmd en gefotografeerd, mensen zwaaien en doen de duim omhoog. Ook valt het op dat iedereen die je spreekt in het gesprek zegt: “welkom in Iran”.
We rijden verder en, ja hoor, weer politie met de arm omhoog. Ik kijk heel onschuldig, maar zeer gericht de andere kant op alsof ik niets zie en John doet hetzelfde, dus zijn Johan en Martin aan de beurt. Wederom hetzelfde liedje: naar de motor kijken en een fijne reis toewensen is de boodschap, hoor ik achteraf.
Eindelijk komen we in Esfahan en mijn Paracetamol werkt al lang niet meer, het is weer een drukte van belang, veel optrekken en stoppen. De temperatuur is gezakt naar 30 graden en de BMW’s krijgen het weer moeilijk; waar mijn motor in het verleden als eerste heet was is dat nu de laatste, maar uiteindelijk heeft de ventilator net niet genoeg capaciteit, dus ik ga er nog 1 bijplaatsen.
Eindelijk, het is al donker, komen we aan bij het hotel en ik ga onmiddellijk douchen en zo door naar bed. Opnieuw een Paracetamol en lekker slapen, veel zweten, maar mijn darmen hebben mij de hele dag niet meer geplaagd en is dan wel weer erg prettig.
'Dit stukje schrijf ik morgen vroeg wel' was mijn laatste gedachte voor ik in slaap viel, nadat ik Frieda nog heel even vanuit bed aan de telefoon had gehad.