Van geld pinnen en de dingen regelen

Dag 30: 04-09-2012

Om 08.30 uur ontbijten en overleggen wat we kunnen gaan doen. Intussen weten we van 4 Chinezen, die we ook hadden ontmoet in Bam (Iran), dat we waarschijnlijk niet mogen reizen omdat er gisterenochtend een bomaanslag in het noorden van Pakistan is geweest. Zij zitten hier al 4 dagen en overwegen de auto achter te laten en met de trein verder te gaan. Ze willen hun auto dan laten brengen met een vrachtwagen.
We gaan met 3 man even geld pinnen, met een taxi, maar mogen verder niet de stad in. Alleen dit was al een avontuur. Van geldautomaat naar geldautomaat, maar nergens kwam wat geld uit, alleen een foutmelding: “transaction error”, terwijl er wel Mastercard of Visa opstond. Als we bijna de moed hebben opgegeven, zie in een ooghoek het logo van “cirrius” op een bank, en dat ken ik nog van een eerdere reis. Weer de taxi aan de kant van de weg, en ja hoor, er kwam geld uit de automaat, daarna snel terug, want Rob en Harry hebben de taxi nodig voor het ophalen van de reisdocumenten.
Een uur daarna krijgen we telefoon van Rob met een paar voorstellen, de kans dat we vandaag of morgen mogen reizen is heel erg klein en de 2 dagen daarna nog geen 50 %. Optie 2: morgen de motoren op de trein en dan in 36 uur naar Lahore, misschien wel 1500 km. Doen we dit niet, dan komen we heel erg met ons totaalschema in de knoei. We zullen dan meerdere dagen moeten inhalen, en gezien onze ervaring van gisteren met alle controles en begeleiding lijkt dat geen reële optie. Dus we besluiten om de treinoptie te nemen en zullen wel zien waar het schip strandt. Een voordeel heeft het wel, in Lahore zullen een dag voorliggen op het schema, in plaats van meerdere dagen achter.
Gisteren in de woestijn waaide het zo hard, dat het zand over de weg kwam en hier en daar zandduinen opwierp, een aantal keer moesten we hiertussen door manoeuvreren. Een waas van zand vloog met grote kracht over de weg, met als gevolg dat we soms schuin tegen de wind hangend onze weg vonden. Ondanks het feit dat we de helm helemaal dicht hadden, zat het zand zelfs tussen je tanden, onder je kleren en in je motorlaarzen.
Verder vandaag even wat onderhoud aan de motoren. Het zand van de storm zal ook wel in ons luchtfilter zitten, was onze conclusie. En ja hoor, we konden de luchtfilters uitkloppen, en hadden allen een stukje woestijn meegenomen. De rest van de dag maar een beetje internetten (als dat het doet) en wat rondhangen, omdat we net als de Chinezen niet van het terrein af mogen, zo bang zijn ze hier dat er toeristen zijn die ergens slachtoffer van kunnen worden. En natuurlijk wachten op Rob en Harry, die de trein aan het regelen zijn, we hopen dat ze daar meer medewerking bij krijgen dan we gewend zijn.

Rob en Harry zijn net terug, het wordt toch allemaal weer anders. Ze zijn de hele dag op pad geweest en van hot naar haar gestuurd. Eerst moesten ze de trein betalen en dan pas kunnen ze het vervoer voor de motoren regelen. Maar als ze hebben betaald, komen ze erachter dat er maar 2 motoren meekunnen. De trein gaat maar 1 x in de 2 dagen, dus om 9 motoren over te krijgen zijn we meer dan een week bezig, geen optie dus. Het annuleren van de kaartjes kost wel 10 %, maar dat moet dan maar, en weer terug naar de politie. Uiteindelijk krijgen ze iemand te pakken die ons probleem inziet en hij wil voor ons een ontheffing maken om toch te kunnen reizen. Maar het hoofd van de veiligheid moet dan wel weer meewerken. Via de telefoon hebben ze die nu eindelijk te pakken. Rob gaat er nu heen samen met Erwin om een route vast te stellen. We gaan nu rechtstreeks naar Lahore maar dat halen we niet in 1 dag. Vandaaruit kunnen we in 1 dag naar India. Wel is ons beloofd dat er aanzienlijk minder controles zullen zijn. Ja, ja, ik moet het nog eerst zien. 1 uur later ze zijn terug. Het is nu 19.00 uur en we horen net dat de begeleiding hier om 08.00 uur zal zijn en we moeten een zuidelijke route nemen over Sukkur, maar die gaat 3 dagen duren, 1 dag langer dus. Omdat we allen een lege tank hebben gaat een taxichauffeur voor ons benzine halen, de begeleiding wil namelijk rechtstreeks de doorgaande weg op. Dit verhaal is nog lang niet af. maar zoals ik al eerder aangaf, we zien wel waar het schip strandt, en het is zeker niet saai!