Over de grens naar Iran

Dag 16: 21-08-2012
Vanmorgen vroeg op en na het ontbijt om 08.00 uur naar de motoren om deze te gaan oppakken. Dan worden we onaangenaam verrast John zegt ”ik voel me niet goed en ik zweet als een rund”. We kijken hem aan en zien hem in elkaar zakken, gelukkig stond Hans vlak naast hem en greep hem vast. 'Even zitten', zei Hans tegen John en hij draaide nog met z’n ogen. Een beetje water en hij was weer aanspreekbaar. 'Een taxi bellen en naar het ziekenhuis!', riep de hoteleigenaar, en zo geschiedde. Wat nu, zeiden we tegen elkaar, even snel overleggen met Rob en weg was hij met John.
We gaan maar naar de grens, want daar moeten we toch lang wachten en het is maar 15 km. Daar aangekomen worden we als motorrijders apart genomen en moeten maar liefst 4 x onze pas laten zien. Het duurt en duurt en dan komen de passen terug met de mededeling: Eén van jullie heeft een probleem! Het is Hans. Hij moet mee en zijn hele motor wordt doorgelicht en onderzocht, waarom weten we nog niet. Dan eindelijk naar de Iraanse kant van de grensovergang en dan begint het hele verhaal weer opnieuw met de passen en de koffers. Alles gaat erg langzaam. Onze papieren voor het invoeren van de motoren worden meegenomen en er komen diverse mannen even kijken naar de motoren. Om 09.00 uur aan de Turkse kant van de grens en het is intussen bijna 12.00 uur voordat we aan de Iraanse kant van de grens zijn als we een sms van Rob krijgen. John mag over een uur het ziekenhuis uit, ze zullen dan de motor ophalen en ons nakomen. Nu, om 21.00 uur 's avonds, zijn we net over en als ik dit schrijf weten we nog niet wat John gehad heeft en hoe het nu gaat. Om 12.30 uur mogen we weg bij de grens van Iran en gaan we geld wisselen, tevens moeten Martin en ik nog een verzekering voor Iran afsluiten voor de motor. De hele tijd waren er 3 mannen die ons met van alles hielpen en toen we geld hadden gewisseld kwam de aap uit de mouw. Ze hadden onze papieren nog en we dachten dat ze van douane waren. Maar nee hoor, ze wilden 40 euro voor de hulp bij de grensovergang. 'Dat gaat mooi niet door!', riepen we in koor, en na een dreigende houding van onze kant, hebben we ze een paar tientjes gegeven, want anders hadden ze enkele van ons aangepakt.
Trouwens, met het geld wisselen ben ik in 1 keer miljonair geworden, ik kreeg voor 100 dollar 2.100.000 Iraanse rial. Een pak geld dat niet eens in mijn portemonnee past!
We hebben voor het eerst gegeten in Iran en het was erg lekker. Voor nog geen 4 euro per persoon, waarbij ook nog 2 blikken cola. Als we verder rijden, zien we een erg droog en dor landschap, het lijkt wel een maanlandschap, maar we zitten toch nog maar op 1600 meter hoogte. De eerste plaatsjes waar we doorheen komen doen me denken aan een plaatsje uit een cowboyfilm. Andere plaatsen zijn erg vies en rommelig met erg veel bedrijfjes langs de weg, waar men het niet zo nou neemt met het milieu. Het is erg warm en we rijden dan ook snel door naar Tabriz, waar we even na 20.00 uur aankomen, erg warm en moe. Nu gaan we eten; 21.15 uur. John is intussen ook binnen hij heeft 2 uur aan het infuus gelegen wegens vochttekort, nog meer drinken dus voor ons allen.