Van Isfahan naar Shiraz

Dag 20: 25-08-2012
Vandaag een rit van Isfahan (2 miljoen inwoners) naar Shiraz (1.5 miljoen inwoners), een afstand van 460 km via de snelweg.
Na het ontbijt de motoren ophalen, die staan ongeveer honderd meter van het hotel in de parking. Op de stoep voor het hotel pakken we de motoren op onder veel belangstelling en krijgen we veel vragen van passanten.
Om de stad uit te komen is het een hele toer en een drukte van jewelste, elkaar aan de kant drukken is blijkbaar heel normaal. Zo sta voor het verkeerslicht met iemand te praten, 50 meter verder vliegt hij dan voor je langs, zodat je alle remmen nodig hebt om geen aanrijding te krijgen. Maar goed, toeteren doen ze hier niet zo veel als in Turkije, maar toch nog wel 100 keer zo veel als bij ons. Knipperen naar ons met de lichten gebeurt de hele dag door, nu weten we waarom; wij rijden overdag met licht en dat is hier niet normaal.
We hebben gekozen om vandaag geen snelweg te nemen, want daar is niet zo veel te zien. Dus een route door de bergen gekozen, waar we geen spijt van hebben. Een prachtig brede gladde asfaltlaag zorgde voor optimaal motorrijgenot en bracht ons al snel naar 2760 meter hoogte. Ook nu weer geweldige uitzichten; vergezichten door verre dalen en diepe kloven. Het kon niet op, met maar 28 graden is het heerlijk met al die bochten en hellingen. Wat een andere dag dan die van gisteren toen we alleen maar snelweg hadden en ik me ook nog niet erg lekker voelde.
Zo hebben we een paar uur gereden en tussen de middag ergens langs de weg een eetgelegenheid aangedaan. Ze waren daar niet in staat om ons de menukaart te tonen en konden ook niet uitleggen wat ze ons wel aan konden bieden. Dus met z’n allen naar de keuken om te kijken wat er was. Nou, de keuze was ruim! we konden kiezen uit rijst met kip of rijst met iets dat op een sausje leek. We kozen voor het sausje; even later zaten we achter een bord rijst met een extra schaaltje waarin een lekker goedje zat dat een beetje leek op pilav maar dan met heel veel tomaten en aubergine. Met een hele liter cola en dit eten, waren we 5 euro kwijt met z'n vieren. Hoe kan het?
Daarna door naar ons einddoel voor deze dag, de watervallen die we nog wilden bezoeken, laten we dus maar voor wat het is, want de tijd gaat wel weer erg snel.
Aangekomen in Shiraz komen we weer in het gekkenhuis dat men verkeer noemt; zoals al eerder gezegd geven ze je nog geen 10 cm of er zit alweer een bumper tussen. We worden nu zelf ook wat brutaler en wurmen ons er doorheen. Een taxichauffeur rijdt tegen de motorkoffer van John aan en begint te schreeuwen, we zijn nu zo aan gewend dat we gewoon doorrijden en niet meer reageren op al het lawaai.
De temperatuur van de motoren liep toch weer op, maar bleef door mijn ventilator net op het max, morgen toch proberen er een bij te plaatsen, als ik die kan kopen.
Morgen gaan we met een busje naar Persepolis, het is de vroegere hoofdstad van Perzië die door Alexander de Grote met grond gelijk is gemaakt.