Dan toch in Pakistan.......

Dag 28: 02-09-2012

Erg vroeg gaat de wekker, het is 06.00 uur en we moeten er uit omdat we vandaag de grens over gaan naar Pakistan. Om 06.30 uur halen we de motoren uit de parking en pakken deze op, dit keer voor het ontbijt. Om 07.00 uur ontbijten en om 07.30 uur staat de politie klaar voor de escorte. We rijden naar de rand van de stad en dan stoppen de agenten omdat, zoals later bleek , dit het einde van hun gebied was.
Zeker een uur heeft het geduurd voordat de vervanging kwam. Toen begon het meteen al goed, want de auto moest worden aangeduwd en na 2 kilometer viel de gril er ook al uit. Na ongeveer 10 km was de volgende wissel en en dat ging nog 5 keer op deze manier! Overal de paspoorten laten zien en bij iedere post moesten deze ook weer mee naar binnen om ze te controleren.
Om ongeveer 12.00 uur kwamen we aan bij de grens en hadden we sinds 07.30 uur al met al 90 km afgelegd. De eerste stop bij de grens moesten we ons 'Carnet du Passage' afgeven, de passen hadden ze al en dat duurde al met al ongeveer een half uur. We mogen verder, 500 meter duurde de rit, maar toen moesten we weer naar binnen en alle papieren gingen bij de politie van de 1 naar de ander. Ruim 1,5 uur moesten we hier wachten om de stempel te krijgen die aangaf dat onze motoren het land gingen verlaten.

Op naar Pakistan, in het eerste hokje moesten we een briefje invullen met naam,. adres, woonplaats etc. Maar ook alle gegevens van onze (overleden) ouders, nationaliteit , alles over de motor enz. Hierna werden we naar een ander kantoor gebracht waar een man zat die alle tijd had; hij informeerde naar onze werkzaamheden en naar wat ons zoal bezighield. Hij bood ons thee en koekjes aan namens Pakistan en ging eindelijk aan het werk. Alle passen en gegevens werden in een boek geschreven , dat duurde erg lang. Hierna met een bode mee naar het volgende kantoor, moet je denken aan 500 meter verder in de woestijn, in een stenen hutje. Hier weer alles met de hand in boeken schrijven en weer een boel tijd kwijt . Daarna wel 800 meter verder, we deden alles met de motor en het laatste kantoor kwam in zicht. Maar Rob zei: 'Dit gaat lang duren, als ik dat zo zie.' En hij had gelijk, na een half uur kwam er een man die alles van het Carnet en de passen nog eens over moest schrijven in 2 boeken. Van een computer hebben ze hier op de grens nog nooit gehoord, alleen in het 2de kantoor stonden er 2, maar die willen ze op de peuterspeelzaal in Nederland nog niet hebben. Ik schrijf dit terwijl ik zit te wachten, het is intussen 17.30 uur en we moeten nog zeker 300 km onder begeleiding. Als ze maar niet te veel gaan wisselen, want we weten nu al dat we in het donker zullen aankomen. We schatten om ongeveer 18.15 uur te kunnen rijden en hebben vandaag tot nu toe na het ontbijt alleen nog maar koekjes en cola/sinas gehad.
Als we in Dalbandin aankomen heb ik de knollen wel op en ik zal dan ook alleen dit stukje versturen als er internet is. Als alles goed gaat gaan we morgen naar Quetta en dan zien we wel weer verder.
Vanaf nu moeten we ook links rijden, maar dat is geen probleem want we rijden gewoon achter de begeleiding aan.
Het was wel een dag, bij de grens de motor invoeren en uitvoeren, ze zijn drukker met de motoren dan met ons.
Maar het liep achteraf toch even anders, als we klaar zijn, komen we opnieuw bij de politie en die geeft aan dat we niet meer mogen reizen. We moeten naar een hotel in Taftan. Onder politiebegeleiding rijden we naar het hotel en we krijgen te horen dat we het hotel niet mogen verlaten. Er wordt een agent voor de deur gepost. Het eten was goed, maar de kamers en sanitair waren zeer slecht. We hebben dan ook voor het eerst onze slaaplakens gebruikt. Er was ook geen douche of wasbak, alleen een hurktoilet en dat was nog vies ook. Enkelen van ons proberen even het hotel uit te komen, maar de agent met een grote snor hield alleen de mensen van onze groep tegen.
Toen we naar bed gingen, kwam bromsnor even op iedere kamer kijken of we er allemaal wel waren. Deze agent heeft op een matje bij de voordeur geslapen.